|
iglica, zwie�czenie w kszta�cie bardzo wysokiego, wysmuk�ego ostros�upa lub sto�ka, stanowi�ce nakrycie wie�y lub zako�czenie he�mu; czasem sam he�m bardzo wysmuk�ego kszta�tu.
ikona, obraz kultowy, ukszta�towany w sztuce wschodniochrze�cija�skiej, wyobra�aj�cy osoby �wi�te, sceny biblijne i liturgiczno-symboliczne. Ikony zwi�zane s� integralnie z liturgi�. [ukr., ros., nowogr. ik�na]
ikonostas, w cerkwiach �ciana dziel�ca naw� od przestrzeni o�tarzowej, wysoka, ca�kowicie zamkni�ta, pokryta => ikonami. Po�rodku znajdowa�o si� przej�cie do przestrzeni o�tarzowej. w ikonostasie znajduje si� troje drzwi, z kt�rych �rodkowe tzw. kr�lewskie lub �wi�te drzwi przeznaczone s� dla kap�ana sprawuj�cego liturgi� oraz w�adcy w dniu koronacji; za drzwiami zawieszona jest zas�ona (=> zawiesa). Dwoje bocznych drzwi, tzw. diako�skich, s�u�y do wej�cia (pd.) i wyj�cia (pn.) kap�ana i diakona oraz ni�szego kleru bez szat liturgicznych. Ikonostas sk�ada si� z kilku rz�d�w ikon rozmieszczonych wg �ci�le okre�lonych regu� zgodnych z tre�ci� liturgii. [ros. ikonost�s]
impost, nasadnik, p�yta lub blok kamienny stanowi�cy przyj�cie mi�dzy g�owic� podpory a d�wiganym przez ni� elementem architektonicznym, najcz�ciej nasad� sklepienia lub �uku arkady. [w�. imposta]
in cruda radice => lokacja.
interkolumnium, mi�dzys�upie, odleg�o�� mi�dzy kolumnami budowli, liczona od ich osi pionowych, wyra�ona w => modu�ach; w praktyce odleg�o�� mi�dzy kraw�dziami kolumn.
izbica: 1. konstrukcja drewniana, stalowa lub kamienna o kszta�cie ostros�upa tr�jk�tnego, s�u��ca do zabezpieczania podp�r mostu lub budowli hydrotechnicznych; 2. we wczesnym �redniowieczu element sk�adowy drewnianych wa��w w grodach; 3. najwy�sza, nadwieszona kondygnacja wyst�puj�ca w wie�ach drewnianych.
|