iglica, zwieńczenie w kształcie bardzo wysokiego, wysmukłego ostrosłupa lub stożka, stanowiące nakrycie wieży lub zakończenie hełmu; czasem sam hełm bardzo wysmukłego kształtu.

ikona, obraz kultowy, ukształtowany w sztuce wschodniochrześcijańskiej, wyobrażający osoby święte, sceny biblijne i liturgiczno-symboliczne. Ikony związane są integralnie z liturgią. [ukr., ros., nowogr. ikóna]

ikonostas, w cerkwiach ściana dzieląca nawę od przestrzeni ołtarzowej, wysoka, całkowicie zamknięta, pokryta  => ikonami. Pośrodku znajdowało się przejście do przestrzeni ołtarzowej. w ikonostasie znajduje się troje drzwi, z których środkowe tzw. królewskie lub święte drzwi przeznaczone są dla kapłana sprawującego liturgię oraz władcy w dniu koronacji; za drzwiami zawieszona jest zasłona (=> zawiesa). Dwoje bocznych drzwi, tzw. diakońskich, służy do wejścia (pd.) i wyjścia (pn.) kapłana i diakona oraz niższego kleru bez szat liturgicznych. Ikonostas składa się z kilku rzędów ikon rozmieszczonych wg ściśle określonych reguł zgodnych z treścią liturgii. [ros. ikonostás]

impost, nasadnik, płyta lub blok kamienny stanowiący przyjście między głowicą podpory a dźwiganym przez nią elementem architektonicznym, najczęściej nasadą sklepienia lub łuku arkady. [wł. imposta]

in cruda radice   => lokacja.

interkolumnium, międzysłupie, odległość między kolumnami budowli, liczona od ich osi pionowych, wyrażona w   => modułach; w praktyce odległość między krawędziami kolumn.

izbica: 1. konstrukcja drewniana, stalowa lub kamienna o kształcie ostrosłupa trójkątnego, służąca do zabezpieczania podpór mostu lub budowli hydrotechnicznych; 2. we wczesnym średniowieczu element składowy drewnianych wałów w grodach; 3. najwyższa, nadwieszona kondygnacja występująca w wieżach drewnianych.