|
iglica, zwieczenie w ksztacie bardzo wysokiego, wysmukego ostrosupa lub stoka, stanowice nakrycie wiey lub zakoczenie hemu; czasem sam hem bardzo wysmukego ksztatu.
ikona, obraz kultowy, uksztatowany w sztuce wschodniochrzecijaskiej, wyobraajcy osoby wite, sceny biblijne i liturgiczno-symboliczne. Ikony zwizane s integralnie z liturgi. [ukr., ros., nowogr. ikna]
ikonostas, w cerkwiach ciana dzielca naw od przestrzeni otarzowej, wysoka, cakowicie zamknita, pokryta  => ikonami. Porodku znajdowao si przejcie do przestrzeni otarzowej. w ikonostasie znajduje si troje drzwi, z ktrych rodkowe tzw. krlewskie lub wite drzwi przeznaczone s dla kapana sprawujcego liturgi oraz wadcy w dniu koronacji; za drzwiami zawieszona jest zasona (=> zawiesa). Dwoje bocznych drzwi, tzw. diakoskich, suy do wejcia (pd.) i wyjcia (pn.) kapana i diakona oraz niszego kleru bez szat liturgicznych. Ikonostas skada si z kilku rzdw ikon rozmieszczonych wg cile okrelonych regu zgodnych z treci liturgii. [ros. ikonosts]
impost, nasadnik, pyta lub blok kamienny stanowicy przyjcie midzy gowic podpory a dwiganym przez ni elementem architektonicznym, najczciej nasad sklepienia lub uku arkady. [w. imposta]
in cruda radice   => lokacja.
interkolumnium, midzysupie, odlego midzy kolumnami budowli, liczona od ich osi pionowych, wyraona w   => moduach; w praktyce odlego midzy krawdziami kolumn.
izbica: 1. konstrukcja drewniana, stalowa lub kamienna o ksztacie ostrosupa trjktnego, suca do zabezpieczania podpr mostu lub budowli hydrotechnicznych; 2. we wczesnym redniowieczu element skadowy drewnianych waw w grodach; 3. najwysza, nadwieszona kondygnacja wystpujca w wieach drewnianych.
|